İster suçluluk diyin ister endişe; karmaşık hisler içinde oluyorsunuz.
Badem 10 aylık olduğunda onu evde küçük anneannesi ile bırakıp çalışmaya başladım. (Küçük anneannesi bakıcımız oluyor. 10 aylıktan beri birlikteyiz ve Bade’nin anneannesi hayatta olmadığından, anneanne hatıraları olsun bari, birbirlerini daha çok hissetsinler diye benim verdiğim bir karar; pişman değilim)
Gerçekten çok zor bir şeymiş çalışan anne olmak, yavrunu evde bırakmak ve bütün gün hayatla boğuşmak. Çok şükür üstesinden geldik çoğu şeyin.
İlk zamanlar Badem için anneden ayrılmak, anneyi işe göndermek hiç zor olmuyordu. El sallıyordu bana, gülücüklerle karşılıyordu beni.
Okulda neler oldu?
Ne zaman ki ana okuluna başladı, işte o zaman sorular ve sorunlar ortaya çıktı:
-Neden sen beni okuldan almıyorsun anne?
-Arkadaşlarımın anneleri geliyor.
-Okuldan beni alsan beraber biraz vakit geçirsek.
-İşe gitmesen olmaz mı anne?
ve daha birçok çok şey…
Neden okulda değişti?
Ana okulu veli profilinde gördüğüm kadarıyla ev hanımı annelerin çocukları ağırlıkta. Ya çalışan kadın sayısı gerçekten giderek düşüyor ya da çalışan anneler çocuklarını farklı bir okula gönderiyor! Ben bunu çözemedim…
Ne yapmalı, ne etmeli?
Acaba çocuğum çalışıyor olmamdan dolayı olumsuz etkileniyor mu?
Konuyla ilgili araştırmalar gösteriyor ki; çalışan annelerin çocukları annelerinin evden uzak olması nedeniyle değil de anne ve babalarının çalışmaktan kaynaklı endişeleri ve suçluluk hissini kapatmaya çalışırken yaptığı yanlışlar nedeniyle sorun yaşıyorlarmış.
Mükemmeliyetçi, her şeye yetişmeye ve tam yapmaya çalışan anne modeli bu durumda daha tehlikeli oluyor. İşler yetişmeyince bu sefer daha da fazla suçlu hissediyor kendisini.
Eğer işiniz sizi mutlu ediyorsa eve de daha mutlu gidiyorsunuz. Hep söylenir ya çok zaman değil, kaliteli zaman…
İşte benim de dayanağım bu: Kaliteli Zaman
Eşimle de çocuğumla da arkadaşlarımla ve kendimle baş başa iken bile kaliteli zaman…
- 0
- 1951
- 0